Το παραμύθι της βροχής ...ραδιοτηλεόραση ( της Τίνας Πανώριου)

Αρχίσατε να γράφετε το Παραμύθι της βροχής μετά από ένα απίθανο ταξίδι σας στην Ιαπωνία, μαγικό προορισμό έτσι κι αλλιώς ...

Η ιδέα να ασχοληθώ με την ιστορία αυτή δημιουργήθηκε όταν πριν μερικά χρόνια επέστρεφα από το Τόκιο, όπου είχα κάνει μια ατομική έκθεση φωτογραφίας σε ένα από τα μεγαλύτερα πανεπιστήμια εκεί. Διαβάζοντας διαπίστωσα  λοιπόν, ότι πρόκειται για έναν πολύ γοητευτικό και ιδιαίτερο πολιτισμό, ο οποίος  έχει αναπτύξει κοινά χαρακτηριστικά με εκείνα που ανέπτυξε ο ελληνικός πολιτισμός. Εντυπωσιακό ήταν  το γεγονός ότι οι πρώτες απεικονίσεις του Βούδα στην Ιαπωνία είχαν τη μορφή του θεού Απόλλωνα. Ανακάλυψα ακόμη ότι στην Ιαπωνία εξακολουθούν να γίνονται ακόμη και σήμερα τελετές όμοιες με τιος αρχαίες ελληνικές π.χ. τα Ανθεστήρια, λατρεύονται θεότητες παρόμοιες και πολλά έθιμα σχεδόν ίδια με τα αρχαία ελληνικά εξακολουθούν να αναβιώνουν εκεί,  άγνωστα σε εμάς σήμερα. 

 

Και όμως κάποια περιστατικά που αφηγείστε ξεπερνούν και την όποια φαντασία …

Το βιβλίο, η συγγραφή του οποίου είχε ολοκληρωθεί πριν από τα γεγονότα του περασμένου Μαρτίου που σημάδεψαν την Φουκοσίμα και ολόκληρη την Ιαπωνία, έμελε να

αποδειχθεί τραγικά προφητικό.

Ποιοι μηχανισμοί ενεργοποιούνται - άραγε -κι έρχονται τόσο κοντά δυο άγνωστοι άνθρωποι από κουλτούρες διαφορετικές όπως εσείς κι ο Τόσιο ο Ιαπωνας φίλος σας;

Σε κάποιο σημείο στο βιβλίο γράφω: Ένα βλέμμα που στέκεται για μια στιγμή στα δικά σου μάτια και σου εκμυστηρεύεται τις αλήθειες του όλες. Που σου επιτρέπει να βυθιστείς στην προσωπική του θάλασσα, κι από κει να γευτείς και τη σκουριά και την αλμύρα του όλη. Κι όλα αυτά τόσο απόλυτα και ειλικρινά, τόσο αυθόρμητα, σαν να υπήρχε στη ζωή σου από πάντα αυτό το βλέμμα, κι αν τυχόν σου λείψει για λίγο να φαίνεται η ζωή πιο λίγη, πιο άχρωμη και συχνά ανυπόφορη, μισή, επειδή ένα ανθισμένο λουλούδι είναι η φιλία, μια ανάσα ζωής μοιρασμένη στα δυο!»

 

Λέτε - και είθε να ήταν αληθινό- πως στη ζωή όταν δυο άνθρωποι ακουμπήσουν την ψυχή ό ένας στον άλλο τίποτα δεν μπορεί να τους χωρίσει…

Και  το πιστεύω. Ίσως να συμβαίνει σπάνια ή και ποτέ στη ζωή ενός ανθρώπου, όταν όμως συμβεί αποτελεί και το προσωπικό του οδηγό επιβίωσης και γι αυτό είναι εξαιρετικά πολύτιμο.

 

Ο Καζαντζάκη ς πήγε στην Ιαπωνία γνωρίζοντας δυο μόνο λέξεις : σακούρα =άνθος κερασιάς,  κοκορό=καρδιά.  Εσάς σας έφτασαν αυτές οι λέξεις στο ταξίδι σας  το μακρινό για να επιβιώσετε;

Η Ιαπωνία θα αποτελεί πάντα έναν προορισμό αγάπης για μένα. Μια τρυφερή αγκαλιά που σε περιβάλλει μα ευγένεια, ανιδιοτέλεια, ζεστασιά. Υπήρξαν άνθρωποι κοντά μου που με φρόντισαν χωρίς να μπορέσουμε να επικοινωνήσουμε σε καμιά γλώσσα μια και η Αγγλική αποτελεί γι αυτούς μια δύσκολη κατάκτηση και το ίδιο για μένα η Ιαπωνική. Είχαν ανοίξει απλόχερα όμως την καρδιά τους και μου πρόσφεραν τα άνθη της αγάπης τους. Υπό αυτή την έννοια, ναι αυτές οι δυο λέξεις ήταν αρκετές στο ταξίδι μου.

  "Στη ζωή όταν δύο άνθρωποι ακουμπήσουν την ψυχή ο ένας στον άλλο , τίποτα δεν μπορεί να τους χωρίσει ... Ισως να συμβαίνει σπάνια ή και ποτέ , όταν όμως συμβεί, αποτελεί και τον προσωπικό του οδηγό επιβίωσης και γι αυτό είναι εξαιρετικά πολύτιμο."

(Βιβλιοσυνέντευξη της Τέσυ Μπάιλα στην Ραδιοτηλεόραση , τεύχος 2193,  στην Τίνα Πανώριου)