Το παραμύθι της βροχής

Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2011

Τα πρώτα βιβλία σε πωλήσεις σε : λευκώματα, δοκίμιο,οικονομία, ποίηση, ιστορία ...

Τα νεότερα στοιχεία που προκύπτουν από το ηλεκτρονικό σύστημα των πωλήσεων στο βιβλιοπωλείο Δοκιμάκης  για βιβλία σε διάφορες κατηγορίες για το 2011 :
Λευκώματα, οικονομία, ιστορία, δοκίμιο,ποίηση κλπ..





1.    Το δόγμα του σοκ,Naomi Klein,Λιβάνης
2.    H λογική της παράνοιας, Στέλιος Ράμφος, Αρμός
3.    Η τέχνη του να έχεις πάντα δίκιο, Arthur Schopenhauer,Πατάκη
4.    Τσικουδιά Κρήτης πνεύμα, Ανδρέας Σμαραγδής, Δοκιμάκης
5.    Αγανακτήστε,Stephane Hessel,Πατάκης
6.    Με θέα το σύμπαν, Παλαιολόγου Μάκης – Παπαμαστοράκης Γιάννης, ΠΕΚ
7.   Νίτσε : 99 μαθήματα καθημερινής φιλοσοφίας , Αλλαν Πέρσυ, Πατάκης
8.  Καραμανλής off the record, Μανώλης Κοττάκης, Λιβάνης
9.  Κρίσης Λεξιλόγιο, Βαρουφάκης Γιάνης, Ποταμός
10. Κατίνα Παϊζη, Πόσο Πολύ σ΄αγάπησα, Νίκη Τρουλλινού, Δοκιμάκης
11. Το ημερολόγιο της κρίσης, Παύλος Τσίμας, Μεταίχμιο
12. Θουκιδίδη ιστορία , Θουκιδίδης ο Αθηναίος, εκδ. Πόλις
13. Ελληνική Λογοτεχνία, Στυλιανός Αλεξίου, Στιγμή
14. Δικαιοσύνη,Michael Sandel, Πόλις
15. Το μονόγραμμα, Οδυσσέας Ελύτης, ΄Ικαρος
16. Η ναζιστική τρομοκρατία στην Ελλάδα, Θανάσης Φωτίου, Επίκεντρο
17. Δυσλεξία στην Πράξη, Μαρία Σκουντή – Ελένη Αϋφαντή, Δοκιμάκης
18. Είναι ο καπιταλισμός Ηλίθιε:, Μπογιόπουλος Νίκος,  Λιβάνης
19. Ποιός σκότωσε τον κ. Χ; Ανδριόπουλος Θοδωρής, Ελληνοεκδοτική
20. Πέρα απ ΄ τα γονίδια , Schatz Gottfried, ΠΕΚ


























Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2011

Τα πρώτα σε πωλήσεις βιβλία στην ελληνική πεζογραφία το 2011

Λίγο πριν τελειώσει το 2011 πήραμε στοιχεία για τις πωλήσεις των βιβλίων που πραγματοποιήθηκαν  στο βιβλιοπωλείο Δοκιμάκης ( Ηράκλειο Κρήτης) και σας παρουσιάζουμε τις λίστες :
Ελληνική Πεζογραφία 

1.   Αγιοι και δαίμονες , Γιάννης Καλπούζος, Μεταίχμιο
   2.   Το φθινόπωρο της μάγισσας , Καίτη Οικονόμου, Ψυχογιός
3. Το μεγάλο αστείο του κόσμου,Γιάννης Κουγιουμουτζάκης, εκδ. Δοκιμάκης 
                  4.   Χωρίς χειροκρότημα, Λένα Μαντά, Ψυχογιός
5.   Τι σου είναι η αγάπη τελικά, Αλκυόνη Παπαδάκη, Καλέντης
6.   Ανεμώλια, Ισίδωρος Ζουργός, Πατάκη
7.   Το παραμύθι της βροχής, Τέσυ Μπάιλα, Δοκιμάκης
8.   Τα σακιά, Ιωάννα Καρυστιάνη,Καστανιώτης
9.   Μέρες Αλεξάνδρειας, Δημήτρης Στεφανάκης, Ψυχογιός
10.Αντιμέτωποι με το χθες, Αννα Γαλανού, Ωκεανίδα
11.Κόκκινο κοράλλι, Ρένα Ρώσση- Ζαϊρη, Ψυχογιός
12.Η άλωση της Κωσταντίας, Γιάννης Μακριδάκης, Εστία
13.Πως να κρυφτείς, Αμάντα Μιχαλοπούλου,Καστανιώτης
14.Η ξυπόλητη των Αθηνών, Φιλομήλα Λαπατά, Καστανιώτης
15. Θυμάμαι, Βασιλική Πέτσα, Πόλις
16.Τα ρόδα της σιωπής, Πασχαλία Τραυλού, Ψυχογιός
17. Το θρόισμα της λεύκας, Φανή Πανταζή, Ψυχογιός
18. Από τη ζωή στη λογοτεχνία, Ρέα Γαλανάκη,Καστανιώτης
19.Ου μπλέξεις , Αρης Σφακιανάκης, Κέδρος
20.Ο επισκέπτης του ονείρου, Ελένη Τσαμαδού, Ψυχογιός

Φυσικά υπάρχουν πολλοί περισσότεροι τίτλοι με μικρές διαφορές στις πωλήσεις τους.
Αναρτήσαμε τους πρώτους 20...














Τρίτη 20 Δεκεμβρίου 2011

Το μεγάλο αστείο του κόσμου, Γιάννης Κουγιουμουτζάκης


( Ομιλία του κ. Στέφανου Τραχανά στην επίσημη παρουσίαση του βιβλίου : Το μεγάλο αστείο του κόσμου του κ. Γιάννη Κουγιουμουτζάκη των εκδόσεων Δοκιμάκης , στο Εμπ. Επιμελητήριο Ηρακλείου στις 24-11-2010)

Βρισκόμαστε στο 2200 μ.Χ. στη μεταπυρηνική Κρήτη, 150 χρόνια μετά την πυρηνική καταστροφή του 2049. Οι ήρωες του έργου –οι απλοί ήρωες, γιατί υπάρχουν και οι διανοούμενοι– είναι μια κρητική και μια σουηδική οικογένεια που μετανάστευσε στο νησί αναζητώντας καλύτερη τύχη. Γιατί μια από τις πολλές ανατροπές που έφερε η μεταπυρηνική εποχή ήταν και τούτη. Οι έσχατοι έγιναν πρώτοι. Η Κρήτη ήταν πια ένας σχετικά πλούσιος τόπος – λόγω γειτνίασης με τη μεγάλη δύναμη που ήταν η Αφρική, αλλά και για έναν ακόμη λόγο που παρέλειψε –δεν ξέρω γιατί– να αναφέρει ο συγγραφέας: ότι δηλαδή, το 2048, ένα χρόνο πριν την καταστροφή, μια αιφνίδια εξέγερση των Κρητικών απομάκρυνε από το νησί τις πυρηνικές κεφαλές τελευταίας εσοδείας που ήταν σταθμευμένες εκεί. Αντίθετα, η Σουηδία –όπως και άλλες βόρειες χώρες που ήταν κοντά στο θέατρο των «επιχειρήσεων»– ήταν πλέον μια φτωχή αγροτική χώρα που όμως οι κάτοικοί της –όσοι απέμειναν ύστερα από διαδοχικά κύματα μεταναστεύσεων προς Νότο– ανακάλυπταν σιγά-σιγά τις χαρές μιας απλής φτωχικής ζωής δίπλα στη Φύση. Κάτι σαν την προπυρηνική Κρήτη ας πούμε. Μετανάστες λοιπόν στην Κρήτη και οι γονείς της Βιόλας, γνωρίζονται με την οικογένεια του Μανώλη και, όπως ήταν αναμενόμενο, τα δυο παιδιά –συμμαθητές στο μεταπυρηνικό Λύκειο– ερωτεύονται το ένα το άλλο. Και σ’ αυτό το σημείο κάνει την πρώτη του επεισοδιακή εμφάνιση στο έργο ο βασικός του ήρωας. Ο παππούς του Μανώλη και Μανώλης βεβαίως. Για να επιταχύνει τις εξελίξεις στον έρωτα των δύο νέων –στην μεταπυρηνική εποχή τα πράγματα δεν τρέχουν τόσο γρήγορα– στήνει μια «μηχανή», όπως τη λέει ο ίδιος, κι όπου το βγάλει η βράση. Παραδόξως τα πράγματα εξελίσσονται ομαλά μέχρις ότου μια αδιάκριτη ερώτηση του παππού Μανώλη στο μέλλοντα συμπέθερο Σβεν –τον παππού της Βιόλας– φέρνει τα πάνω κάτω στην ιστορία μας. Ο παππούς Μανώλης μαθαίνει –και πια δεν τον χωράει ο τόπος– ότι ο φτωχός εκ Σουηδίας συμπέθερος έχει καλύτερες επιδόσεις από την αφεντιά του σ’ εκείνο τον τομέα που έκανε κάποτε διάσημη την προπυρηνική Κρήτη. Ιδίως στις βόρειες χώρες. Τα ύστερα του κόσμου!
Κι ενώ αυτά συμβαίνουν στους καθημερινούς ήρωες της ιστορίας μας, σ’ ένα άλλο επίπεδο του έργου τα πράγματα είναι πολύ-πολύ σοβαρά. Και γι’ αυτό πολύ-πολύ αστεία. Οι ήρωές μας εδώ δεν είναι κανονικοί άνθρωποι. Είναι… διανοούμενοι. Επιφορτισμένοι με το βαρύ καθήκον –που κανείς δεν τους ζήτησε να αναλάβουν, αλλά έτσι είναι αυτοί οι άνθρωποι· δεν αισθάνονται καλά χωρίς το φορτίο της ιστορίας στους ώμους τους–, επιφορτισμένοι λοιπόν με το βαρύ καθήκον να αναλύσουν τους λόγους που οδήγησαν στον όλεθρο και να χαράξουν μια νέα πορεία για τον μεταπυρηνικό άνθρωπο. Συγνώμη, για τα μεταπυρηνικά έμβια όντα ήθελα να πω. Διότι οι εντολές του ΠΟΚΟ –του Παγκόσμιου Οργανισμού Κλαδιών και Ονείρων– που ανέλαβε τη διακυβέρνηση του κόσμου μετά την πυρηνική καταστροφή– είναι πολύ κατηγορηματικές πάνω σ’ αυτό. Ο ανθρωποκεντρισμός, αυτή η πιο χυδαία μορφή βιορατσισμού –δηλαδή ρατσισμού μεταξύ ειδών– απαγορεύεται αυστηρά στη μεταπυρηνική εποχή. Όπου όλα τα είδη είναι πλέον ίσα, αν και μερικά είναι λίγο πιο ίσα από τα άλλα. Όπως π.χ. τα φυτά, που έχουν την απόλυτη πλειοψηφία στη Γενική Συνέλευση του ΠΟΚΟ αφού κάθε αντιπρόσωπός τους έχει δύο ψήφους ενώ των ζώων από ένα και των ανθρώπων μόνο μισό και μετά βίας. Και πολύ τους πέφτει, είπαν πολλά φυτά όταν ψηφίστηκε το καταστατικό του ΠΟΚΟ. Αυτοί είναι που κόντεψαν να μας ξεκάνουν όλους. Ακόμα και για τη μία ψήφο για τα ζώα υπήρχαν αντιρρήσεις. «Σε μια κρίσιμη ψηφοφορία τί περιμένετε να ψηφίσει ο σκύλος;», είπαν μερικά φυτά.  «Εκατό τόσα χρόνια μετά τη μεταπολίτευση κι είναι ακόμα… φιλάνθρωπος.» Τελικά η ενότητα των ειδών υπερίσχυσε –έχουμε όλοι το ίδιο DNA, φώναξαν ρυθμικά οι Βιολόγοι την κρίσιμη στιγμή– και η πλήρης επικράτηση των φυτών αποσοβήθηκε. Και μια μακρά περίοδος κυβερνητικής σταθερότητας επικράτησε στον πλανήτη γη μετά απ’ αυτό. Τα φυτά κράτησαν για τον εαυτό τους όλα τα μεγάλα ζητήματα πλανητικής και συμπαντικής πολιτικής – και άφησαν τα παρακατιανά –που δεν τα πολυκαταλάβαιναν έτσι κι αλλιώς– στους Αφρικανούς. Οι οποίοι αποδείχτηκαν συνετότατοι κυβερνήτες ιδίως στα οικονομικά. Το αφρώ –το νέο παγκόσμιο νόμισμα– εξασφάλισε την απαιτούμενη νομισματική σταθερότητα και επέτρεψε την ανασυγκρότηση της πλανητικής οικονομίας πάνω όμως σε αυστηρές οικολογικές βάσεις. Η πράσινη ανάπτυξη –που τόσο ελπιδοφόρα ξεκίνησε κάποτε σε τούτη τη χώρα– ήταν πλέον μια πραγματικότητα. Ούτε λουλουδάκι δεν κόταγες να κόψεις χωρίς να συλληφθείς αμέσως από την πανταχού παρούσα φυτική αστυνομία. Ενώ η διαφθορά –αυτή η μάστιγα της προπυρηνικής εποχής– εξαλείφθηκε διά παντός από προσώπου γης. Αποφασίστηκε μάλιστα από την Afromed –την παγκόσμια οργάνωση υγείας με έδρα το Ναϊρόμπι– σε έμπρακτη εκδήλωση μετανοίας του ιατρικού σώματος για το βεβαρυμένο παρελθόν του κλάδου σ’ αυτό το θέμα, να επανέλθει σε ισχύ το αμαρτωλό φακελάκι αλλά από την ανάποδη. Για τα επόμενα εκατό χρόνια να υποχρεούνται όλοι οι γιατροί να αφήνουν ένα φακελάκι στο προσκέφαλο του ασθενούς τους. Όσο βαρύτερη η ασθένεια τόσο μεγαλύτερο το φακελάκι.
Ενώ όμως η Ειρήνη και η Αρετή είχαν επικρατήσει πια στη γη χάρις στη σοφή διακυβέρνηση φυτών, ζώων και κυρίως των αφρικανών, κάποιοι δεν έδειχναν τελείως ευτυχείς με τη νέα τάξη. (Έτσι είναι πάντα αυτοί οι τύποι, λένε ορισμένοι. Δεν τους ενοχλεί η νέα τάξη, τους ενοχλεί απλώς η τάξη). Μεταξύ αυτών και ο περίφημος συνθέτης Μέλης. Του οποίου μάλιστα το κλασικό άσμα «Αυτά τα δένδρα δεν βολεύονται» είχε γίνει ο επίσημος ύμνος της κυβερνητικής πλειοψηφίας στον ΠΟΚΟ. Δεν αισθανόταν λοιπόν πολύ καλά ο Μέλης με τη νέα κατάσταση. Ιδίως μάλιστα όταν ένιωθε να τον κοιτάζει αφ’ υψηλού η σεκόγια. Ποιον, τον Μέλη. Αυτόν που ήταν γνωστός και ως Επιμήκης χάρις στο μήκος της σκιάς του. Και είχε ήδη αρχίσει να συνθέτει τα τραγούδια του νέου αγώνα· της επανάστασης ανθρώπων, ζώων και κατώτερων φυτών εναντίον της νέας πλανητικής αριστοκρατίας· των ανώτερων φυτών.
Όμως ο παππούς Μανώλης ήταν ήδη αντιστασιακός για τους δικούς του λόγους. Δεν του άρεσε καθόλου που ο ΠΟΚΟ μόλις ανέλαβε την εξουσία κατήργησε όλους τους τοπικούς θεούς και έβαλε στη θέση τους τη μία και μοναδική θεά του σύμπαντος κόσμου. Τη μεγάλη μητέρα θεά. Σιγά που θα πρόδινε αυτός τον Άη Γιώργη του που τόσες φορές τού ’χε σταθεί σε δύσκολες ώρες. Κρυπτοχριστιανός λοιπόν ο παππούς Μανώλης, παρόλο που τελευταία είχε θυμώσει λίγο με τον Άγιό του που δεν έστερξε να έλθει όταν τον κάλεσε σε ώρα μεγάλης ανάγκης.
Όμως τα πραγματικά σπουδαία γεγονότα του έργου θα λάβουν χώρα μέσα στο ΜΑΚ. Τι είναι το ΜΑΚ; Η τελευταία λέξη της μεταπυρηνικής τεχνολογίας. Τρέχει με ταχύτητα μέχρι και 4 κόμβους, δηλαδή τετραπλάσια από την ταχύτητα του φωτός, περνάει μέσα από μαύρες –ολόμαυρες– τρύπες και βγαίνει κάτασπρο, ταξιδεύει άνετα στο απώτατο παρελθόν –λες και ήταν χθες– και εν γένει κάνει ό,τι οι Φυσικοί της προπυρηνικής εποχής (αλλά δυστυχώς και της μεταπυρηνικής) τού έχουν απαγορεύσει να κάνει. Διότι, λέει, παραβιάζει τους νόμους της Φύσεως. Ακούς εκεί; Τους νόμους της φύσεως; Να βαφτίζουν τους δικούς τους νόμους, νόμους της φύσεως και να μας υποχρεώνουν σε στάση προσοχής απέναντί τους; Αμ δε! Δεν θα προδώσουμε στους Φυσικούς τη μυστική τεχνολογία του ΜΑΚ. Δεν λέμε ούτε καν τι δηλώνουν τα αρχιγράμματα. Το Μεγάλο Αστείο του Κόσμου θά ’ναι η επίσημη ερμηνεία. Προσποιούμαστε ότι την πιστεύουμε και άσ’ τους να ψάχνονται. Ακόμα πιο απόρρητη είναι η μυστική ενέργεια που κινεί το ΜΑΚ. Όμως εσύ φίλε αναγνώστη που δεν σου έχουν πιπιλίσει το μυαλό οι φυσικοί με τους νόμους τους –που, όπως είπαμε, τους βαφτίζουν νόμους της φύσεως για να μας ψαρώνουν– εσύ λοιπόν αγνέ αναγνώστη θα καταλάβεις γρήγορα ποια είναι η Μυστική Δύναμη που κινεί το ΜΑΚ. Είναι τα Όνειρα, αγαπητέ αναγνώστη. Είναι η δύναμη της φαντασίας και του Ονείρου. Η δύναμη της επιθυμίας. Το μεγάλο αλώνι όπου παίρνουμε φόρα στον ύπνο μας για να κάνουμε ένα μικρό πηδηματάκι στον ξύπνιο μας.

Τη νύχτα βλέπω τις χαρές που ξυπνητός στερούμαι
Μα δεν μπορώ για σένανε συνέχεια να κοιμούμαι

όπως λέει κι ο μεγάλος προπυρηνικός ποιητής γνωστός και ως Γιαλαύτης.
Με λογισμό και μ’ όνειρο ξεκινάει λοιπόν το ΜΑΚ για το παρθενικό του ταξίδι στο… παρελθόν. Επιβάτες μόνο επιστήμονες και διανοούμενοι –πνευματικοί άνθρωποι δηλαδή– επιφορτισμένοι μ’ εκείνο το βαρύ καθήκον που λέγαμε πριν. Όμως πιο εξειδικευμένο τώρα. Να ερευνήσουν πρώτοι τη μεγάλη άλλη όπως αρέσκεται να αποκαλεί τη μουσική ένας απ’ αυτούς. Μήπως εκεί τουλάχιστον συμφωνήσουν. Πρώτος προορισμός η Σάμος· η σπηλιά του Πυθαγόρα. Να δουν πώς τα κατάφερε ο μεγάλος μύστης να συμφιλιώσει τα Μαθηματικά με τη Μουσική, τη λογική με το συναίσθημα, το λογικό με το άλλογο στοιχείο της ανθρώπινης φύσης. Πώς τέλος πάντων τα κατάφεραν οι αρχαίοι εκεί που ο δικός μας προπυρηνικός πολιτισμός τόσο τραγικά απέτυχε. Και άνοιξε το μεγάλο ρήγμα. Το χάσμα ανάμεσα στην επιστήμη και την τέχνη, τη γνώση και τη σοφία. Ξέρουμε βέβαια ότι πρώτοι απ’ όλους φταίνει οι φυσικοί γι’ αυτό. Μ’ εκείνη τη διαβόητη αλαζονεία τους για τους νόμους (τάχατε) της Φύσεως –κι όχι τους δικούς τους– για τη βασίλισσα των επιστημών, τη Φυσική βεβαίως, για τη θεωρία των πάντων και άλλα παρόμοια. Βέβαια έχουν πέσει λίγο τα φτερά τους μετά το ολοκαύτωμα –στην πραγματικότητα όχι τόσο τα φτερά τους όσο οι επιχορηγήσεις (καιρός να πάρουμε κι εμείς οι άλλοι κάτι)– αλλά δεν το βάζουν κάτω. Με αδιαμφισβήτητο αρχηγό το Φάνη –και τώρα γνωρίζετε πλέον όλα τα κεντρικά πρόσωπα του έργου (παππούς Μανώλης, Μέλης, Φάνης και ο μυστηριώδης αφηγητής Ψ)– με αρχηγό λοιπόν το Φάνη δημιουργούν διαρκώς προβλήματα στην ομαλή εξέλιξη του ταξιδιού. Όμως για έναν βασικό λόγο πάνω απ’ όλους. Ότι μπόρεσε να φτιαχτεί το ΜΑΚ χωρίς αυτούς και τους νόμους τους. Τι να κάνουμε όμως; Υπάρχουν και μερικά πράγματα που εσείς οι Φυσικοί δεν θα καταλάβετε ποτέ λέει χαιρέκακα κάποια στιγμή ένας Φιλόσοφος. Και συνεχίζει: Εσείς και μερικοί επίγονοί σας (που πάνε να σας ξεπεράσουν) μόνο ότι μπορεί να διατυπωθεί Μαθηματικά, δηλαδή με αλγορίθμους, μόνο αυτό καταλαβαίνετε. Άσε που η περίφημη μέθοδός σας –ο πειραματικός έλεγχος της θεωρίας– είναι μια σκέτη κοροϊδία αφού οι συσκευές σας –όπως πολύ ωραία απέδειξε ο Feyerabend– είναι κατασκευασμένες με βάση τη θεωρία που καλούνται να επιβεβαιώσουν. Αγώνας σικέ δηλαδή. Ελεγκτής και ελεγχόμενος είναι ένα. Κι αφού πήρα φόρα ας το πω κι αυτό. Η επιστήμη σας –η Δυτική επιστήμη– δεν είναι παρά μία από τις πολλές επιστήμες που φτιάχνουν οι άνθρωποι για να δαμάσουν το φόβο τους για τον κόσμο. Να ημερέψουν το άγνωστο. Ότι έκαναν πάντα όλοι οι πολιτισμοί. Απ’ αυτούς που εσείς θεωρείτε πρωτόγονους μέχρι τον περιούσιο δικό μας. Δηλαδή κυρίως δικό σας. Να τον χαίρεστε.
Ναι ναι τον κάρφωσε τότε ένας Φυσικός με μούσι. Αλλά τις προάλλες που είχες εκείνο το επίμονο βηχαλάκι και τα είχες κάνει πάνω σου, πήγες κατ’ ευθείαν για Μαγνητική, δεν πήγες στο μάγο. Όπως βέβαια κι ο δικός σου ο Feyerabend το ίδιο έκανε. Και ξέρεις μήπως ότι η Μαγνητική που έκανες –και επιτέλους ηρέμησες– βασίζεται στους πιο καταραμένους απ’ όλους τους νόμους που οι Φυσικοί έχουν επινοήσει; Ότι βασίζεται στην Κβαντομηχανική; Αλλά σας ξέρουμε καλά κι εσάς τους Φιλοσόφους. Ξέρουμε τι σιγουρατζήδες είστε. Κριτική εκ του ασφαλούς. Αρκεί να φροντίζουν οι Φυσικοί να δουλεύουν τα ιατρικά μηχανήματα καλά μην πάθουμε και καμιά λαχτάρα!
Ηρεμήστε σύντροφοι είπε τότε ένας Ψυχολόγος ειδικευμένος στις επαγγελματικές νευρώσεις. Έχετε κι οι δυο κάποιο δίκιο. Καλές οι εξισώσεις και οι αλγόριθμοι για να δουλεύουν καλά οι τομογράφοι (αχρείαστοι νάναι) αλλά να οι άνθρωποι είναι λίγο πιο σύνθετα μηχανήματα. Οι άνθρωποι θέλουν «ιστορίες» θέλουν μεγάλα παραμύθια (αλλά και μικρά αν δεν υπάρχουν άλλα) δεν θέλουν εξισώσεις. Αλλοιώς οι μανάδες θα νανούριζαν τα βρέφη τους με αλγορίθμους. Να έναν

«Νάνι τρία στην τετάρτη ώ το γιο μου τον αντάρτη
νάνι φύγαμε στη χώρα, κοίμησέ το Πυθαγόρα
μάθε του εξισωσούλες να τις λέει προσευχούλες»

Ενώ όμως όλα αυτά –και πολλά άλλα– συμβαίνουν στο ΜΑΚ, η επανάσταση του Μέλη εναντίον της δικτατορίας των Ανώτερων φυτών προχωρά. Μη επιβεβαιωμένες πληροφορίες λένε ότι στο κίνημα έχουν ήδη προσχωρήσει κάποια από τα κατώτερα φυτά αποδεικνύοντας έτσι την ορθότητα της ταξικής ανάλυσης του Μέλη που πολλοί είχαν σπεύσει να θεωρήσουν ως προπυρηνικό απολίθωμα. Ενώ άλλες πληροφορίες αναφέρουν ότι στο κίνημα –εκτός από τον παππού Μανώλη που έχει δικό του μπαϊράκι– μετέχουν ήδη ο Φάνης και ο μυστηριώδης Ψ παραμερίζοντας όλες τις μεταξύ τους φιλοσοφικές και επιστημολογικές διαφορές. Λέγεται μάλιστα ότι ο μυστηριώδης Ψ υποχώρησε τελικά στην επιμονή του Φάνη και ο ύμνος του αγώνα που σκοπεύουν να προτείνουν στο Μέλη θα αρχίζει με το στίχο

Εμπρός της γης οι κβαντωμένοι

διότι, λέει ο Φάνης, αυτό είναι που συνδέει όλους τους ανθρώπους τα φυτά και τα ζώα πέρα και πάνω απ’ όλα όσα τους χωρίζουν. Είναι όλοι κβαντωμένοι! Υπόκεινται στους νόμους της Κβαντομηχανικής. Τελικά ακόμα κι αυτό μπορεί να το δούμε. Τον Φάνη και τον Ψ –που κόντεψαν να σκοτωθούν μέσα στο ΜΑΚ– σφιχταγκαλιασμένους στα Λιοντάρια και άδοντες τον ύμνο.
Αυτή αγαπητοί φίλοι είναι σε γενικές γραμμές –και με κάποια δικά μου καρυκεύματα εδώ κι εκεί– η υπόθεση του έργου.
Ένα απολαυστικό ανάγνωσμα που μιλάει για πολύ σοβαρά πράγματα –τις βασικές παθολογίες του πολιτισμού μας– με το μόνο τρόπο με τον οποίο μπορεί να μιλήσει κανείς πια για σοβαρά πράγματα. Με αυτοσαρκασμό και χιούμορ. Με γέλιο. Εκείνο το λυτρωτικό γέλιο που σε βγάζει από τις εμμονές σου –επαγγελματικές ή άλλες– σε κατεβάζει από το καλαμάκι σου κι επιτέλους αφήνεσαι να ταξιδέψεις για λίγο στην ανθρώπινη κατάσταση. Την κοινή σου μοίρα με τους άλλους. Το μοίρασμα. Και πάνω απ’ όλα να αφεθείς να γελάσεις. Με τον εαυτό σου και με τους άλλους. Γιατί το γέλιο είναι τελικά η πιο ανυπότακτη δύναμη στον κόσμο. Αυτό που δεν έπαψαν ποτέ να φοβούνται όλα τα ολοκληρωτικά συστήματα του κόσμου. Και πάνω απ’ όλα το πιο υγιές θεμέλιο της ανθρωπιάς μας.

Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2011

Το παραμύθι της βροχής, Τέσυ Μπάιλα, Επίσημη παρουσίαση

Το βιβλιοκαφέ Έναστρον και οι εκδόσεις Δοκιμάκη  σας προσκαλούν στην παρουσίαση του βιβλίου
Το παραμύθι της βροχής της Τέσυς Μπάιλα το Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2011 στις 20.00 στον χώρο του βιβλιοκαφέ Έναστρον ( Σόλωνος 101 – Αθήνα)

Για το βιβλίο θα μιλήσουν οι :
Δημήτρης Στεφανάκης, συγγραφέας
Πασχαλία Τραυλού, συγγραφέας

Αποσπάσματα θα διαβάσει η ηθοποιός Ζαχαρούλα Οικονόμου
Θα ακολουθήσει μουσική βραδιά με τους :
Βιολέτα Σακελλαρίου στο πιάνο, Αρτέμιδα Σκύφα, Δημήτρη Τσεσμελή και Σεμέλη Σακελλαρίου 
στο τραγούδι.
 Το παραμύθι της βροχής είναι το δεύτερο μυθιστόρημα της Τέσυ Μπάιλα . 

 "Τα βράδια στον ύπνο της, οι εφιάλτες επέστρεφαν... Ένα κοριτσάκι παγιδευμένο σε ερείπια... Έσκαβε με νύχια και με δόντια, για να το βγάλει, μέχρι που τα χέρια της μάτωναν και ζητούσε απεγνωσμένα βοήθεια..." Ένα παιδί που γυρεύει ν’ απαγκιάσει κάτω απ’ τη φτερούγα της αγάπης... Μια γυναίκα που λαχταρά να γεμίσει τη δική της άδεια αγκαλιά... Πώς θα μπορέσει να βρει την ερμηνεία στους εφιάλτες της; Πώς θα μπορέσει να νιώσει αυτό που της στέρησε η φύση; Η Χριστίνα θα αναζητήσει τις απαντήσεις της στο μακρινό μονοπάτι που θα την οδηγήσει μια μεγάλη φιλία, σ’ ένα οδοιπορικό ψυχής, στην Ιαπωνία, την εποχή των βροχών, τότε που ανθίζουν οι κερασιές και το παραμύθι της βροχής, ένα παραμύθι, γεμάτο γκέισες, χάρτινα φανάρια, ανθισμένες κερασιές, μυρωδιές και ήχους εξωτικούς, θα αρχινήσει... Μια ιστορία βασισμένη σε αληθινούς χαρακτήρες, ένα ταξίδι στα άδυτα ενός μακρινού πολιτισμού, μια καταβύθιση στα νερά της Ελληνικής και Ασιατικής φιλοσοφίας.

 ( Απόσπασμα από το βιβλίο) 

« Μια φορά κι έναν καιρό», άρχισε να σιγοψιθυρίζει η Χριστίνα, «ήταν μια όμορφη κοπέλα. Φορούσε ένα καφέ φόρεμα και περπατούσε μόνη της σ’ ένα κάμπο. Την έλεγαν Γη. Είχε περάσει πολύς καιρός από τότε που είχε για τελευταία φορά καρπίσει. Τότε που καταπράσινα χορτάρια είχαν φυτρώσει στο μακρύ της φόρεμα και κόκκινες παπαρούνες είχαν γεμίσει όλο τον ποδόγυρό της. Μέσα στη γη, κρυμμένο βρισκόταν ένα σποράκι, ένα τόσο δα σποράκι, που όμως το καημένο δεν μπορούσε να βλαστήσει. Χρειαζόταν νερό πολύ, μια γερή κατεβασιά νερού που θα πλημμύριζε το χώμα της γης και θα το έκανε να ζήσει.
Ένα περαστικό συννεφάκι άκουσε το παράπονό του. Στάθηκε πάνω από το χώμα και το ρώτησε γιατί κλαίει. Το σποράκι τού είπε τι συνέβαινε. Με λίγο νερό θα μπορούσε να γίνει ένα κατακόκκινο λουλούδι και να στόλιζε τη Γη. “Και γι αυτό στενοχωριέσαι;” το ρώτησε το συννεφάκι......... 

Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 2011

Ημερολόγιο 2012...Οι δρόμοι της αγάπης , εκδ. Δοκιμάκης

Ημερολόγιο 2012, Οι δρόμοι της αγάπης , κείμενα Κική Τζωρτζακάκη 


Μας φαίνονται γραφικοί όσοι μιλάνε για αγάπη; 
Αν ναι, τότε ας ρωτήσουμε όσους δοκίμασαν να ζήσουν
χωρίς αγάπη.
Όσους δοκίμασαν μια ζωή χωρίς να αγαπούν κανέναν και χωρίς να τους αγαπά κανείς...
Αν αλλάξουν γνώμη, η αγάπη είναι μέσα και γύρω τους.











Τα διακοσμητικά θέματα που χρησιμοποιήθηκαν είναι παρμένα από το βιβλίο :
" Ελληνικά διακοσμητικά θέματα" έκδοση του Εθνικού Οργανισμού Ελληνικής Χειροτεχνίας , Αθήνα 1972.

Πρόκειται για εικόνες από έργα τέχνης που προέρχονται από όλη την Ελλάδα και φιλοτεχνήθηκαν σε διάφορες εποχές . Πήραμε εικόνες από τοιχογραφίες , αγγεία, αναθηματικές πλάκες και σκαιή της νεολιθικής εποχής , ου Κυκλαδικού , του Μινωικού, Μυκηναϊκού και Βυζαντινού πολιτισμού, όπως επίσης και της λαϊκής Τέχνης. Από τις εικόνες αυτές απομονώσαμε ορισμένα τμήματα που παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον , για να πλαισιώσουν και να συμπληρώσουν αρμονικά τους" δρόμους της Αγάπης ".

Επιμέλεια μοτίβων : Δέσποινα Μαρακάκη  


Το ημερολόγιο " Οι δρόμοι της Αγάπης " αντλεί εικονογραφικά στοιχεία από τον Κρητικομυκηναϊκό πολιτισμό.
Εκτός των χρήσιμων λεπτομεριών που υπάρχουν στις πρώτες σελίδες , προστέθηκαν στοιχεία από την πρώτη γραφή της Ευρώπης που είναι η γραμμική Β.
Ο ερευνητής αιγιακών γραφών Δρ. Μηνάς Τσικριτζής τοποθέτησε στην αρχή την κλείδα των συλλαβικών σημείων της γραφής και σε κάθε σελίδα του ημερολογίου την γραφή των ημερών και των μηνών σε γραμμική Β γραφή.
Έτσι, οι κάτοχοι του παρόντος ημερολογίου αν συμβουλευτούν την κλείδα και αντιγράψουν τον μήνα και τη μέρα στη γραφή αυτή , μπορούν να την κατακτήσουν και να μάθουν να γράφουν έστω το όνομά τους στην πρώτη γραφή του ευρωπαϊκού πολιτισμού...

 Η Κική Τζωρτζακάκη - Λυμπεροπούλου γεννήθηκε το 1947 στην Τεγέα Αρκαδίας. Σπούδασε δασκάλα και άρχισε να διδάσκει από νεαρή ηλικία ενώ παράλληλα ασχολήθηκε και ασχολείται με τη συμβουλευτική γονέων. Από το 1967 εγκαταστάθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης και εργάστηκε ως δασκάλα και κατόπιν ως διευθύντρια στο δημοτικό σχολείο του Λυκείου "Ο Κοραής". Έχει γράψει διδακτικά βιβλία για παιδιά του δημοτικού. Έχει δύο παιδιά και δύο εγγονές.

Βιβλία της :
 1. Μαμά κόψε το κήρυγμα κι εσύ μπαμπά επίσης, εκδ, Καλέντης, τόμοι 1 & 2 ( 2005, 2007)
2. Το σημειωματάριο του γονιού, Καλέντης 2010
3.Η Κατερίνα , το γουρουνάκι και άλλα ζώα, Ιτανος 2008
4. Οι δρόμοι της Αγάπης, Ημερολόγιο 2012, Δοκιμάκης

Σάββατο 12 Νοεμβρίου 2011

Το παραμύθι της βροχής, Τέσυ Μπάιλα, εκδ. Δοκιμάκης

 " Ξεκίνησα για την Ιαπωνία ξέροντας μονάχα δυο γιαπωνέζικες λέξεις για να συνεννοηθώ μαζί της: σακουρά, που θα πει άνθος της κερασιάς, και κοκορό, που θα πει καρδιά.
Ποιος ξέρει, έλεγα με το νου μου, μπορεί αυτές οι δυο απλότατες λέξεις να φτάνουν…"
                                                                                                                             Νίκος Καζαντζάκης

                           Το παραμύθι της βροχής, Τέσυ Μπάιλα...
.


...«Θα σου πω ένα παραμύθι. Το παραμύθι της βροχής», 
της είπε.

Το κοριτσάκι έκλεισε τα μάτια του κι αφέθηκε στο χάδι αυτής της φωνής που του έδινε την αίσθηση της ασφάλειας και της σιγουριάς που τόσο πολύ είχε ανάγκη, έστω και χωρίς να καταλαβαίνει τίποτα στην πραγματικότητα από όσα άκουγε.

«Μια φορά κι έναν καιρό», άρχισε να σιγοψιθυρίζει η Χριστίνα, «ήταν μια όμορφη κοπέλα. Φορούσε ένα καφέ φόρεμα και περπατούσε μόνη της σ’ ένα κάμπο. Την έλεγαν Γη. Είχε περάσει πολύς καιρός από τότε που είχε για τελευταία φορά καρπίσει. Τότε που καταπράσινα χορτάρια είχαν φυτρώσει στο μακρύ της φόρεμα και κόκκινες παπαρούνες είχαν γεμίσει όλο τον ποδόγυρό της. Μέσα στη γη, κρυμμένο βρισκόταν ένα σποράκι, ένα τόσο δα σποράκι, που όμως το καημένο δεν μπορούσε να βλαστήσει. Χρειαζόταν νερό πολύ, μια γερή κατεβασιά νερού που θα πλημμύριζε το χώμα της γης και θα το έκανε να ζήσει.
Ένα περαστικό συννεφάκι άκουσε το παράπονό του. Στάθηκε πάνω από το χώμα και το ρώτησε γιατί κλαίει. Το σποράκι τού είπε τι συνέβαινε. Με λίγο νερό θα μπορούσε να γίνει ένα κατακόκκινο λουλούδι και να στόλιζε τη Γη. “Και γι αυτό στενοχωριέσαι;” το ρώτησε το συννεφάκι. 
“Περίμενε και θα δεις”.
Έβαλε τα δυνατά του το σύννεφο να κλάψει, σφίχτηκε, ξανασφίχτηκε, φούσκωσε τα μάγουλά του, κόντεψε να σκάσει, μα τίποτα δεν κατάφερε. “Τα βλέπεις;” είπε το σποράκι. “Τίποτα δε γίνεται”. Μάταια προσπαθούσε για ώρα το σύννεφο. Δεν κατάφερνε να κλάψει. Άρχισε να θυμάται πράγματα που είχε δει από ψηλά και το είχαν στενοχωρήσει, μήπως και καταφέρουν τα δάκρυα να βρουν το δρόμο τους προς τη γη. Και πάλι τίποτα. Εκείνη την ώρα έφτασε κοντά στο σύννεφο ένα άλλο συννεφάκι. Το αδελφάκι του ήταν. Ήταν γκρίζο και με δυσκολία μπορούσε να κινηθεί στον ουρανό. “Τι κάνεις εσύ εδώ;” ρώτησε απορημένο που τόση ώρα το έβλεπε να στέκεται εκεί αμετακίνητο. Το λευκό συννεφάκι τού εξήγησε τι συνέβαινε, του είπε για το σποράκι, του είπε για το κλάμα που δεν ερχόταν.

“Θα σε βοηθήσω εγώ”, του είπε κι άρχισε σιγά-σιγά να κλαίει με ευκολία. Το σποράκι δέχτηκε το νερό που το γκρίζο σύννεφο του χάριζε και μέσα στη δροσιά που εισχώρησε στο χώμα άρχισε να φουσκώνει, να φουσκώνει όλο και πιο πολύ, ώσπου στο τέλος έσκασε, κι ένα μικρό, πράσινο φυλλαράκι, σαν κεραία φύτρωσε στο κεφάλι του. Λίγο καιρό μετά μέσα από το χώμα ξεπετάχτηκε ένα τόσο όμορφο, κόκκινο λουλούδι που άλλο όμοιό του κανείς δεν είχε δει. Το φόρεμα της Γης είχε γεμίσει μαργαρίτες, παπαρούνες και τριαντάφυλλα αλλά όλοι μιλούσαν για το παράξενο λουλούδι που είχε φυτρώσει. Τα συννεφάκια αγκαλιασμένα στον ουρανό καμάρωναν, και το λουλούδι λικνιζόταν στον άνεμο που απαλά φυσούσε τα φύλλα του». 
 
 ( από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

 "Τα βράδια στον ύπνο της, οι εφιάλτες επέστρεφαν... Ένα κοριτσάκι παγιδευμένο σε ερείπια... Έσκαβε με νύχια και με δόντια, για να το βγάλει, μέχρι που τα χέρια της μάτωναν και ζητούσε απεγνωσμένα βοήθεια..." Ένα παιδί που γυρεύει ν’ απαγκιάσει κάτω απ’ τη φτερούγα της αγάπης... Μια γυναίκα που λαχταρά να γεμίσει τη δική της άδεια αγκαλιά... Πώς θα μπορέσει να βρει την ερμηνεία στους εφιάλτες της; Πώς θα μπορέσει να νιώσει αυτό που της στέρησε η φύση; Η Χριστίνα θα αναζητήσει τις απαντήσεις της στο μακρινό μονοπάτι που θα την οδηγήσει μια μεγάλη φιλία, σ’ ένα οδοιπορικό ψυχής, στην Ιαπωνία, την εποχή των βροχών, τότε που ανθίζουν οι κερασιές και το παραμύθι της βροχής, ένα παραμύθι, γεμάτο γκέισες, χάρτινα φανάρια, ανθισμένες κερασιές, μυρωδιές και ήχους εξωτικούς, θα αρχινήσει... Μια ιστορία βασισμένη σε αληθινούς χαρακτήρες, ένα ταξίδι στα άδυτα ενός μακρινού πολιτισμού, μια καταβύθιση στα νερά της Ελληνικής και Ασιατικής φιλοσοφίας.

                                                        
Η Τέσυ Μπάιλα γεννήθηκε στον Πειραιά. Σπούδασε μετάφραση λογοτεχνίας και Ιστορία Ελληνικού Πολιτισμού στο Πανεπιστήμιο. Ασχολείται με τη φωτογραφία και ατομικές της εκθέσεις έχουν φιλοξενηθεί σε πανεπιστήμια της Ιαπωνίας αλλά και στην Αθήνα. Παράλληλα δημοσιεύει δοκίμια σε εφημερίδες και περιοδικά. Το Παραμύθι της βροχής είναι το δεύτερό της μυθιστόρημα.
Επικοινωνία με τη συγγραφέα στο:
http://tbailavaila.blogspot.com






Για το βιβλίο της έγραψαν : 

Αφήνoντας πίσω την ρωμαλέα αθωότητα του " Πορτρέτου της Σιωπής " η Τέσυ Μπάιλα κάνει ένα λογοτεχνικό βήμα πιο μακρύ κι από το ταξίδι της ηρωίδας της στην Ιαπωνία. Μυθιστόρημα προορισμένο να διαβαστεί και να αρέσει το 
" παραμύθι της βροχής "
                                                    Δημήτρης Στεφανάκης 
                                                                συγγραφέας 

Ενα ταξίδι στην Ιαπωνία, για τη Χριστίνα την ηρωίδα του νέου βιβλίου της Τέσυ Μπάιλα, ένα ταξίδι για τον αναγνώστη σε ένα πολιτισμό φαινομενικά εξωτικό και ξένο, όπως  όμως καταδεικνύει με ευαισθησία και γνώση η συγγραφέας, πιο κοντά μας απ ότι υποψιαζόμαστε. για άλλη μια φορά η Τέσυ Μπάιλα μας ξαφνιάζει ευχάριστα και μας προδιαθέτει για υψηλές πτήσεις στο χώρο της λογοτεχνίας.
                                                           Αθηνά Χατζή 
                              Καθ. Πανεπιστημίου Πατρών ΕΑΠ, ΑΠΚΥ
                                                                                         

"Μετά την επιτυχία του Πορτρέτου της Σιωπής, η Τέσυ μας παρασύρει σε μια μαγευτική μυητική αναζήτηση μεταξύ Ελλάδας και Ιαπωνίας, μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας, σε μία αξιοθαύμαστη βουτιά στα βάθη της Ελληνικής και της  Ασιατικής φιλοσοφίας. Ένα μυθιστόρημα συγκλονιστικό'.
                                          ΖΙΛΜΠΕΡ ΣΙΝΟΥΕ
                                                  συγγραφέας
                      μετάφραση: Μαριέττα Αυγερινού
Φωτο: Frantisek Staud

Στο πιάνο σε δική του σύνθεση για το παραμύθι της βροχής, ο 16χρονος Νίκος Γουλανδρής ...



Επιμέλεια κειμένου : Τασούλα Μαρκομιχελάκη

Εκδόσεις ΔΟΚΙΜΑΚΗΣ
Τ. Τζουλάκη 8, Ηράκλειο Κρήτης
Τηλ.: 2810 288544 • Fax: 2810 285541
Email: sales@dokimakis.gr
sales@Bigbook.gr

 www.bigbook.gr